İsim vermek sahiplenmek demektir. Yer açmak bir şeyin varlığını dile getirmek ve sonra o varlıkla eklemlenmek o irtibatta görünür olmayı gerçekleştirmek. Bu sebeple önemlidir isim vermek dahası verilen ismi kabul etmek. İsmi olmayanın varlığından bahis açılamaz ve ismi hatırlananın unutulmasından da söz edilemez. Onun için bir ismi merak etmekle başlayan aşk sevilene yeni isim/ler vermekle büyür bir ismi unutma çabasıyla ve nihayet -mümkün olursa tabii- o ismi unutmakla sona erer. ?Nomen est omen? der eski bir Latin atasözü. ?İsim kaderdir? anlamında. Eğer isimlerden sahiplerine nasip olduğunu bilmeseydim bile adı Leylâ olan kadınlara bakarak çıkarırdım bu manayı. Onlar ki hepsinin mizacında siyahlık vardır. Siyah iri gözleri siyah uzun saçlarıyla perdelenir. Suat?ı alıp götürdüklerinde Arap şairinin kalbinde kalan kırıklığı bırakırlar bize yokluklarıyla. Hepsinin evvelinde bir Nilî ahirinde bir Sahra vardır. Çölden nasipligeceye aittirler Leylî. Leylâ bir mesnevi kahramanı olsa da Leylâ diyorsam şu bizim gerçek Leylâ?dır Bir Leylâ?nın yazısı bütün Leylâ?ların alnındadır. Leylâ baharda doğmuştur ama bütün mevsimler ondadır. Leylâ başına bir taç takarsa bütün Leylâ?lar eline bir gelin çiçeği alır. Bir Leylâ dengini toplarsa bütün Leylâ?lar yoldadır. Leylâ demiştim şimdi Leylâ susuyorum ve düşünüyorum: Bir kadının adı eğer Leylâ değilse başka ne olabilir ki? Çünkü Leylâ?nın harflerinde bütün isimler yazılıdır Leylâ?nın isminde bütün harfler vardır. Bazen Leylâ çocuk annesi anne; bazen Leylâ anne annesi Leylâ?dır. Sütün hakkı ödenmese bile Leylâ?nın da annesi üstünde hakkı vardır. Ve şu yazdıklarım var ya haftalık yazı değil notları alınmamış bir defter-i kebir gerçeğinden arda kalanlardır.