İnsanların yazımı neden bir saldırı gibi gördüklerini de anlayabiliyorum. Yazımda onları ölüme mahkum eden bir şey olduğunu seziyorlar. Aslında ben bundan çok daha saf dilim. Onları ölüme mahkum etmiyorum. Sadece ölü olduklarını varsayıyorum. İste bunun için bağırdıklarında o kadar şaşırıyorum. Biraz önce elinde nesteriyle üzerinde bir şeyler göstermeye çalıştığı adamın uyandığını gören anatomist kadar şaşırıyorum. Bir düşünün, adam birden gözlerini açıyor, avazı çıktığı kadar bağırıyor, bedeni kıvranmaya başlıyor ve anatomist şaşkınlık içinde :Bak şu işe, ölü değilmiş! diyor. Beni eleştirenler veya okuduktan sonra bana bağırıp çağıranlar olunca benim de başıma gelen bu bence. Belli bir mazeret dışında, onların muhtemelen alaycı bir cümle sayacakları ama aslında şaşkınlığımın ifadesi olan bir mazeret dışında, herhangi bir cevap vermekte de hep zorlanmışımdır : Bak şu işe, ölü değillermiş! 34-35