iki saat sonra kalabalığın içinde,sinemadan bir dar sokağa çıkan sanki başka birisiydi.Düşünüyordu:Çağımızda geçmiş yüzyılların bilmediği,kısa ömürlü bir yaratık yaşıyor.Sinemadan çıkmıi insan.Gördüğü film ona birşeyler yapmış.Salt çıkarını düşünen kişi değil.İnsanlarla barışık.Onun büyük işler yapılacağı umulur.Ama beş-on dakikada ölüyor.Sokak sinemadan çıkmayanlarla dolu;asık yüzleri,kayıtsızlıkları,sinsi yürüyüşleriyle onu aralarına alıyorlar,eritiyorlar.Saatine baktı:Dört buçuğa beş vardı Eve gidip okusam.Durağa yürüdü.Bunları kurtarmanın yolunu biliyorum.Kocaman sinemalar yapmalı.Bir gün dünyada yaşayanlar tümünü sokmalı bunlara.İyi bir film görsünler.Sokağa hep birden çıksınlar...Kafasından geçene güldü.Duraktakiler dönüp baktılar.Kadının biri kaşlarını çattı.Sokakta kendi kendine sesli gülünemeyeceğini bilmeyen yoktu.Ne adamlar be.Güldüysem güldüm ,size ne?Duramadı orda,yürüdü.Eve gitmeyecek.içindeki 'sinemadan çıkmış kişi'yi öldürdüler.Sağ kalan sıkıntılı,kızgın.Hep ölçülü-biçimli mi davranmak gerek?Kim demiş?Başkaları onu eve gidecek sanırken o gidip bir meyhaneye içecek.Yolun çivisiz yerinden karşıya geçti.Kayıp giden otomobiller duraksadılar.Bir şoför sövdü.O duymadı.