Hepimiz bir sanat yapıtının, bir sanatçının iyiliğinin, bizi etkileyip sarsmasıyla kanıtlandığını düşünürüz. Oysa ilk önce yargı ve duyguda bizim kendi iyiliğimizin kanıtlanmış olması gerekir: İnançtan pek emin olmamak gerekir: Yalnızca duygumuzun sahiciliğine değil, yargımızın şaşmazlığına da duyulan bir inançtır çünkü bu; oysa yargı ya da duygu ya da her ikisi de çok kaba ya da çok ince, abartılmış ya da ham olabilirler. Bir felsefenin, bir dinin kutsamaları ve mutluluk vermeleri de onların gerçekliğinin kanıtı değildir: Nasıl ki bir delinin, kendi sabit fikrinden aldığı mutluluk, bu fikrin akla uygunluğunun bir kanıtı değilse.