Hayatım durmuştu. Nefes alabiliyor, yiyebilir, içebilir, uyuyabiliyordum; nefes almamak, yememek, içmemek, uyumamak elimden gelmiyordu. Fakat hayat değildi bu çünkü beni aklen tatmin edecek bir arzum yoktu. Bir arzum olduğunda, onu gerçekleştirsem de gerçekleştirmesem de bir şey çıkacağını önceden biliyordum. Bir peri çıkagelse de bana: Dile benden ne dilersen dese, ona ne yanıt vereceğimi bilemezdim. Gerçi sarhoş anlarımda arzularım olmuyor değildi ama ayıkken bunun bir yanılgıdan başka bir şey olmadığını, arzulanacak bir şey bulunmadığını görüyordum. Gerçeği öğrenmeyi bile arzulamıyordum çünkü onun neden ibaret olduğunu bildiğimi sanıyordum. Gerçek şuydu: Hayal, anlamsız bir şeydir. Böylece yaşayıp gidiyordum. Ve yolma devam ediyordum, bir uçurumun başına gelmiştim ve önümde yok oluştan başka bir şey olmadığının farkındaydım. Hareketsiz durmak imkansızdı. Önümde yalnızca acı ve gerçek durduğunu görmemek için gözlerimi kapamam da imkansızdı. Tam bir perişanlıktı bu!