Halk kültürü konusunda Ziya Gökalp'ın ve arkadaşlarının da yoğun tesiriyle, Türk aydınlarının bir kısmı halka ait her şeyin milli, buna karşılık seçkinlerin meydana getirdiği kültürün baştanbaşa kozmopolit ve yabancı olduğu kanaatine varmışlardı. Altı telli bağlama Türk, tanbur Bizanslı idi; Aşık Kerem Türk, Şair Baki Araptı; Yunus Türk, Mevlana Acem'di. İnkılapçı aydına göre bizim dünkü toplumumuzda Türk halkı kendi başına yaşarken, onun yanında bulunan üst tabaka apayrı bir hayat yaşıyor, halka düşman veya köle muamelesi yapıyor; kendini ondan ayrı sayıyor ve bütün zevkleriyle ondan ayrılıyordu. İşte bizim şimdi klasik Türk müziği dediğimiz müzik de bu zümrenin Arap ve Acemden aldığı, Arap ve Acemlerin ise Bizans'tan aldıkları yani hiçbir şekilde Türk'e ait olmayan bir müzikti. İşte bu müzik Ziya Gökalp'ın tabiriyle Bizim kültürümüze değil medeniyetimize dahil olduğu için, medeniyet değiştirirken onu bırakıp yeni benimsediğimiz medeniyetin müziğini almak gerekti. Böylece klasik Türk müziği devletin kültür politikası içinden çıkarıldı ve radyolardan, eğitimden kaldırıldı. Onun yerine hem radyoda, hem okullarda, hem de resmi eğlencelerde Batı müziği geldi. Buna rağmen klasik Türk müziğinin özel olarak öğretilmesi ve icra edilmesi yasaklanmadı. Devlet Konservatuarı, Devlet Opera ve Orkestrası, Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası gibi kuruluşlar vasıtasıyla Batı müziği devlet himayesi ve teşviki ile resmileştirildi. Türk müziğinin kısa bir zaman sonra radyoya tekrar konulması Atatürk'ün şahsi zevki dolayısıyla verdiği bir emirle mümkün olmuştur.