Gün geçtikçe hoşlanmanın sevgiye dönüşmesi evrimi daha da hızlandı. Bunun farkına Beyaz diş vardı ama sevginin ne olduğunu anlayamıyordu. Sevgi kendisini ona doldurulması gereken, açlıktan kıvranan, sızlanan, özlem duyan bir boşluk olarak gösterdi. Bu bir acıydı, bir huzursuzluktu ve ancak bu yeni Tanrı?nın dokunması ile geçiyordu. Böyle zamanlarda sevgi onun için bir sevinçti, vahşi ve son derecede heyecan verici bir mutluluktu. Fakat Tanrı?sından uzak olduğu zamanlar bu acıyı ve huzursuzluğu yeniden duyuyor, bu boşluk onu zorlamaya başlıyor ve duyduğu açlık hiç durmadan içini kemiriyordu.