Gel, Dallarda tomurcuklanan bahar gibi aydınlansın içim. Güneş ol karakıştan kalan son karları da erit. Dağlardan dökülen soğuk sular gibi süzül yaralı yüreğime. Gel, Soğuktan kavrulan yüzüm renklensin. Çatlamış dudaklarım senin gelişine gülümsesin. Ayrılırken eğdiğin o güzel başını kaldır. Gözyaşlarını sil artık. Memleketimin toprağının, denizinin, Gökyüzünün rengiyle bak bana Gözlerinde ayışığındaki denizler gibi çelik renkli parıltılar oynaşsın. Küçük kızımız, yoksul evimiz gibi Umutlarımız, özlemlerimiz ortak seninle. Biz ki ellerimizin kanamasına aldırmadan En sert kayalara en güzel biçimleri vermişiz. En güçlü fırtınalar bile, Sürükleyip götürememiş bizi istediği yöne. Zulüm kol gezerken sokaklarda Bir kat daha güzelleştirmişiz delikanlı günlerimizi. Varsın ayrılık bu defa uzunca sürsün biraz, Hasret tatlı tatlı sancısın yüreklerimizde. Ben burada gözlerinin ışığından Yüreğinin sıcaklığından ayrı düşmüş olsam da, Sen şehrinde bir başına kalsan da İkimiz de insanlığın bu büyük uğraşında oldukça, Ne dağlar, denizlerle örülü uzaklık, Ne birlikte yaşayamadığımız günlerin kahrolası boşluğu Yaralayamayacak, dünya kurulalı beri yaşanan tüm içten sevgiler gibi güzel ve sade olan sevdamızı.