Gazetenin ertesi günkü birinci sayfasında Hâmid ve Lüsyen'i nikah masasında, ellerini açmış dua eden nikâh memuru huzurunda resmeden bir karikatür yayımlandı.
Altında Abdülhak Hâmid'in bir sözü vardı:
Rüya değil bu, aynile vâki!
Birbirleriyle üçüncü evlenişleriydi bu.
Biri Londra'da...
İkincisi İstanbul'da Fuad Paşa Türbesi'nde...
Ve şimdi yine İstanbul'da nikâh dairesinde...
Hâmid, altıncı evliliğini, üçüncü kez Lüsyen'le yapıyordu.
Lüsyen dördüncüsünü, üçüncü kez Hâmid ile..
Çok değil, bir ay sonra, 8 Ağustos Cuma günü, Deniz Yolları İdaresi'nin Büyük Otel'de verdiği baloya davet edildiler.
Balonun şeref konuğunu Gazi Hazretleri idi.
Davet, öfkenin dindiğine işaretti.
Yeniden buluştular.
Cumhurreisi, bir ay evvelki ?Türk kadını' tartışması hiç yaşanmamış gibi sıcak ve samimi davranırdı.
Müzik başladı.
Gazi, Lüsyen'i dansa kaldırdı.
Bu dans, adeta gecikmiş bir nikahın hediyesiydi.
Uçuşan ayak parmaklarıyla, diğer davetlilerin kıskanan bakışları altında, son buluşmanın kötü hatıralarını sildiler.
On sekiz yaşında iken Türk sefirine tutulup onun peşinden hiç bilmediği bir dünyaya yerleşen güzel Valon kızı, şimdi vatan bildiği ülkenin Cumhurreisi'nin kollarında dans ediyordu.
Gazinin hiddetiyle bir batağa saplanmış gibi görünen yolları, yine Gazi'nin affıyla yeniden çiçeklenmişti.
Zaten müşterek hayatları da böyle meddücezirlerden ibaret değil miydi?