''Fa­kat o gün ha­va gü­zel­di. Ha­cı­mu­rat se­vinç için­dey­di. Ya­nın­da ağa­be­yi, ara­la­rın­da kö­pek­le­ri Ak­toş?la ya­ka­cak top­la­ma­ya gel­miş­ler­di bu­ra­ya. Eşe­ği­ne de bin­miş­ti üs­te­lik. Bu ko­ca dün­ya­da ken­di baş­la­rı­na idi­ler. Ba­ğım­sız­dı­lar. Bü­tün bun­lar onu coş­tur­muş­tu. İn­ce ço­cuk se­siy­le, sa­vaş ön­ce­si şar­kı­la­rı­nı söy­lü­yor­du dur­ma­dan: Ber ko­man­do mar­şa­dar ?Ver (in) ku­man­da ma­re­şal­ler? Kal­bay teg­gız çı­ka­bız ?He­pi­miz bir­den atı­lı­rız? Min mil­li­on coo kel­se da ?Bin mil­yon ya­ğı gel­se de? Baa­rın te­giz ca­ga­bız ?Va­rı­nı bir­den ya­ka­rız.? Hey kü­çük bu­da­la hey! Fa­kat hiç­bir şey umu­run­da de­ğil­di Ha­cı­mu­rat?ın. Her­şe­yi unut­muş­tu. Coş­tuk­ça co­şu­yor, şar­kı söy­le­me­ye de­vam edi­yor­du: Bir-ekı da, bir-ekı ?Bir iki de, bir iki? Ka­ta­ran­dı tüz­dep bas, ?Adım­la­rı­nı düz­gün bas.?