Ey, uzak günlerin kokusunu, renklerini, soluğunu bana getiren kişi. Ey, beni tanımadan bilmeden, benim için yollara düşen kişi. Ey, yazdırdıklarımın sadık okuru. Umarım aşk nedir bilenlerdensin, umarım yaptıklarıma bakıp, beni aklın acımasız yasalarıyla mahkum etmezsin. Umarım yaptıklarımı değerlendirirken kalbin de katılır yargılamaya. Umarım beni suçlamazsın. Çünkü ben kendimi suçladım. Çünkü sen, beni benim kadar suçlayamazsın. Çünkü kimse beni, benim kadar suçlayamaz. Ama kendini suçlamak aşkı öldürmez, alevlendirir. Onun koynundan çıktığım gün, Nuvanza'nın erkekliğini içimde hissetiğim gün, îşte o gün, Nuvanza benden ayrılınca, ben Hattuşa'nın içine yürüdüm. Yürüdüm ama Hattuşa artık aynı Hattuşa değildi. Evler aynı ev değildi. Duvarlar aynı duvar değildi. Taşlar aynı taş değildi. Ağaçlar aynı ağaç değildi. Kuşlar aynı kuş değildi. Nehir aynı nehir değildi. Ve insanlar aynı insan değildi. Sanki Göğün Güneş Tanrısı asasını