Evime dönerken, gece ortasında kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım kaçamak, yıldızlar vardı gökte, hatta ay bile. Sevindim onları yerli yerinde bulunca. Sokak kedileri de işleri güçlerinde koşturup duruyorlardı. Çok sevindim. Her şey eskisi gibiydi ilk bakışta, ama işin aslı başkaydı, insanlar artık ekomomik problemleri, savaşları, poliitik bunalımları, yığınları anlatan kurguları okumak istiyorlar. Kurguyla dökümenter arası bir şeyler olmalı yazışanlar. Üzüldüm sanki. Hani elimden sevdiklerim zorla alınmış gibi.Nasıl olur da ben şimdi, çoluk çocuğa karışmış, yaşı genç, kendisi geçkin bir memurun, yolda karşılaştığı bir çocukluk/sınıf arkadaşının başarılı, dinamik, hala atılımlara açık yaşamını görüp de, bir kat daha yaşlanışındaki hırçın kabullenişi ya da üst kademede görevli, başarılı, kendine güvenli bir iş kadınının yapayalnız yatağına uzandığındaki bir başınalığın mutsuzluğunu anlatamam? Nasıl bırakırım o insanları? Dostluklar, sevgiler, sevinçler, bozgunlar, yenilgiler, acılar, yalnızlıklar. Bütün bunlar insana özgü, insanca duygular değil mi artık? (Sf. 54-55)