Eskiler, akletmekle mükellef oldukları halde, akıl bir noktadan sonra susmayı bilmektedir. Öyle ki akıl bir göz ise eğer, bir kavrayış aleti ise, çıkamadığı yetemediği hadden sonra yerini gönlün gözüne bırakır. gönlün gözüyle hoşça bir uyum içindedir. Kendini onun hizmetine vermiştir. Bu yüzdendir ki aklın çıkamadığı hadden sonra,Başka bir göz yoksa, boşluk ve bunalım kaçınılmaz olur.