En dehşetli meselem, ebedî bir şekavetten kurtulmak olmalıydı. Ama ben göz göre göre, bile bile ahiretimi kaybediyordum. Bende bir bozukluk olmalıydı. Bu normal bir davranış değildi. Akıl kârı hiç değildi. Eğer sonsuz hayatı kaybedersem, bu çok büyük bir akıl noksanlığı olacaktı. Yazık olacaktı bana. Duygularıma, aklıma, ruhuma, vicdanıma. Bu, sonsuz bir zarar demekti. Fani olanı elimde tutayım derken, baki olanı kaçırıyordum. Bundan daha büyük bir hastalık olabilir miydi? Buna geçmiş olsun denmeyecekti de, neye denecekti? Mustafa Ulusoy / Nietzsche ve Babaannem