Devlet-aydın-halk üçgeninin yerini artık yönetim-siyasi partiler-toplumsal katılım üçgeninin aldığını vurgular; bu geçişin aynı zamanda halk kavramından bireyler ve sivil toplum kavramına geçişi simgelediğini söyler. Bu değişimin aydınların konumundaki bir değişimi de haber verdiğini, halkı cehalet ve tutuculuktan kurtarmak isteyen modernist batıcı aydın ile sömürüden kurtarmak isteyen solcu politik aydının zamanını doldurmuş olduğunu savunur. Burada bir şeye, kavramların ardında silinip giden bir şeye dikkat etmek gerekiyor: bu tartışmada cehalet ve tutuculuk gibi sömürü de artık yalnızca bir imajdan, bir ideolojiden ibaret kalmıştır. Tahliller ve politika, devletçi sol söylemin eleştirisi üzerine temellendirilmiştir; ama diğer yanda,bu kurgu içinde Sömürü, geçmişin solcu politik aydınını nitelemenin, onun iktidarla ilişkisini, devletçilikten ve halkçılıktan beslenişini ifade etmenin ötesinde hiçbir anlam taşımaz.