Bu nedenle, ruhun yüceliğine ve bilgeliğine erişememiş kişiler; sırf bedenin ihtiyaçlarını doyuranlar yalnızca alçağa inip ortaya kadar çıkar gibidirler; bütün yaşamları bu iki kat arasında gidip gelmekle geçer. O sınırların dışına çıkmayı başaramazlar; ne başlarını kaldırıp hakiki yükseğe bakmış ne de ona doğru gitmeye çabalamışlardır. Ruhları varlıkla hiçbir zaman bütünleşmemiş ve güvenilir, sırf kendisi olan bir haz tadamamıştır. Tıpkı sağırlar gibidir gözleri, hep yere doğru, aşağıda bulunan ziyafete dönüktür. Karınlarını adeta müsabaka eder gibi doyururlar ve kimin daha fazla yediği üzerinde kavgaya tutuşurlar; boynuz ve çiftleriyle birbirlerini vurmaya çalışırlar; bir türlüde aç gözleri doymak bilmez. Çünkü yedikleri şey hakiki yemek olmadığı gibi; doyurmaya çalıştıkları tarafları da gerçek varlık olan, yediklerini saklayabilecek olan ruhları değil.