Boynuna astığı kirli mendille tamamladığı eski kadife elbiseler giyen adam, bana ne efendim ne patron diyordu. Artık onlar için bir arkadaştım. Bana böyle sesleniyorlardı. Bu sözcüğü doğaçlama gelen, ezik bir anlatımla dillendiriyorlardı. Arkadaş dediklerinde, bir sıcaklık beliriyordu, belki de bir yakın dostluk. Başka bir seslenişte bu büyüyü bulmak olanaksızdı. Patron. Bunda bir büyüklenme, gizli kalmış bir güç, bir üstünlük vardı. Patron denilen adam altındakilerin sırtına basan biriydi, sırtına bastığı o altta kalanlar patronu taşıyabilmek için birbirlerine omuz vermek zorunda kalıyorlardı.