Bir zamanlar sevgili kocasını yitirmiş olan zayıf, yaşlı bir kadın varmış. Bu yüzden kadın oğlu, onun karısı ve çocuğuyla birlikte yaşamaya gitmiş. Her geçen gün kadının gözleri bozuluyor ve kulakları daha ağır işitiyormuş. Bir gün o kadar çok titremeye başlamış ki bezelyeleri tabağından yere yuvarlanmış ve çorbası kâsesinden dökülmüş. Oğlu ve oğlunun karısı yaşlı kadının neden olduğu dağınıklıktan artık rahatsız olmuşlar ve yeter demişler. Süpürge dolabının yanına küçük bir masa yerleştirmişler ve kadın tüm öğünlerini orada yemeye başlamış, tek başına. Yemek zamanı odanın diğer ucundan yaşlı gözlerle onları izlermiş ancak onlar yemek yerken pek konuşmazmış; çatalını düşürdüğü için onu azarlamak dışında. Bir akşam yemekten hemen önce evin küçük kızı yerde oturmuş oyuncak inşaat setiyle oyalanmaktaymış. Ne yapıyorsun? diye sormuş babası ciddi bir sesle. 'Sen ve annem için küçük bir masa yapıyorum diye yanıtlamış kız, böylece ben büyüdüğümde köşede oturup yemeğinizi yiyebileceksiniz.' Baba ve anne sonsuzluk gibi gelen uzun bir süre susmuşlar. Sonra ağlamaya başlamışlar. İşte o zaman yaptıklarının anlamının ve sebep oldukları üzüntünün farkına varmışlar. O akşam yaşlı kadını büyük yemek masalarında onlarla birlikte yemek üzere hakkı olan yere oturtmuşlar tekrar. Bir daha da küçük bir parça yemek yere döküldüğünde kimse yakınmamış.