Bir yerlerde okumuştum, oniki-ondört yaşları arasındaki, yani ergenlik çağındaki çocuklar, yangın çıkarmaya, dahası adam öldürmeye özellikle eğinik oluyorlarmış. Kendi ergenliğimi, özellikle de başıma her türlü talihsizliğin geldiği o uğursuz günü ve o günkü ruh durumumu anımsayınca, insanın hiçbir amacı olmaksızın, birilerine zarar verme isteği bile taşımadan, -öylece- salt meraktan ve bilinçsizce eylemde bulunma isteğiyle en korkunç cinayetleri bile nasıl kolaycacık işleyebileceğini çok iyi anlıyorum. Gelecek kimi zaman öyle karanlık görünüyor ki, insan ilerisini aklı başında bir biçimde düşünmekten bile korkuyor, aklının etkinliğine tümüyle son veriyor ve kendini geçmişin ve geleceğin yokluğuna inandırıyor. İstencin her yargısından önce, düşüncenin ussal varlığını duyuramadığı ve yaşamı yönlendiren biricik şeyin, bir takım bedensel içgüdüler olduğu anlarda, deneyimsiz bir çocuğun, hele böylesi bir durumuna yatkınsa, kılı bile kıpırdamadan, içinde onca sevdiği ana babasının ve kardeşlerinin uyuduğu evi yakabileceğini, yüzünde merakın doğurduğu hafif bir gülümsemeyle, ateşi körükleyebileceğini çok iyi anlıyorum. Bu -dalgınlığa benzeyen- geçici düşünce yitimi sırasındadır ki, onyedi yaşındaki köylü çocuğu, peykenin üzerinde yüzükoyun yatmakta olan babasının yanında duran yeni bilenmiş baltayı elleyip dururken birden kaldırdığı gibi yaşlı babasının boynuna indiriverir ve kesik boyundan fışkırıp peykenin altına akan kanlara bön bön bakakalır; yine bu düşünce yitimi sırasında insan içgüdüsel bir merakla uçurumun iyice kıyısına yaklaşmaktan ve orada durup 'kendimi aşağı bırakıversem n'olur acaba?' diye düşünmekten tuhaf bir tat alır; yada dolu bir tabancayı alnına dayayıp, 'tetiği çekiversem şimdi...?' diye düşünmekten; yada bir toplantıda herkesin saygı gösterdiği çok önemli bir kişiye bakıp bakıp, 'şunun yanına yaklaşsam ve burnundan yakalayıp, 'hadi bakalım, yavru, gidiyor muyuz?' desem diye düşünmekten aynı anlaşılmaz, aynı tuhaf tadı alır.