Bir süre saplantılı biçimde onu düşüneceğim, hayata küseceğim, durmadan karımın beni terk edişini anlattığım içi arkadaşlarım sıkılacak. Gündüz ve gece, gece ve gündüz acı çekeceğim. Bu durum haftalar, aylar belki bir yıl ya da daha fazla sürebilir. Bu daha öncede oldu, tekrar olacak. Eminim. Birisi gittiğinde, çünkü bir diğeri gelmek zeredir. Aşkı yeniden bulacağım.

Yani sadakat nedir ki? Zaten benim olmayan bir bedene ve ruha sahip olma duygusu mu? Birlikte olduğumuz onca yıl benim hiç kimseyle yatmadığımı mı düşünüyorsun?

İnsanoğlunun çektiği işkencelerin en kötüsü çarmıha gerilme. Buna rağmen günümüzde insanlar bunu boyunlarına takıyorlar, yatak odalarının duvarına asıyorlar ve bir işkence baktıklarını unutarak bu sahneyi dinsel bir sembolle özdeşleştiriyorlar.

25 Aralık'ta yapılan Mitras festivalleri, yani natalis invict Solis için kaygılanmayacak kadar İsa'nın mesajını yaymakla meşguldürler. Sonra bir psikopos bu gündönümü festivallerinin inançları için bir tehdit oluşturduğuna karar verdi ve bu karar asla tartışılamadı. İsa'nın tam da o gün doğduğuna olan demirden inancımız var. Aziz Boniface, Tanrı Odin henüz çocukken onu onurlandırmak için yapılan bir dinsel töreni 'Hristiyanlaştırma' kararı vermiş. Yılda bir kez Germen kabileleri, çocukların bulması için bir meşe ağacının altına armağanlar koyarmış. Bu şekilde pagan tanrılarını mutlu ettiklerini düşünürlermiş.