Bir erkeğin bir kadına, bir babanın kızına, Tanrı'nın bütün yarattıklarına duyduğu sevgi değil bu. Tıpkı niye o yollardan geçtiğini anlatamadan hedefine koşan bir nehir gibi, ismi ve açıklaması olmayan bir sevgi. Alacağı da vereceği de olmayan, sadece varlığını hissettiren bir sevgi. Asla senin olmayacağım, asla benim olmayacaksın, ama yine de söyleyebilirim: Seni seviyorum, seni seviyorum.
Çok uzun zamandır, tanışan ruhlarımız artık sözlere ihtiyaç duymuyor, bedenlerimizin birbirine değmesi yetiyordu sanki. Herkesi birleştiren duygu intikam arzusuydu anlaşılan. Onların derdi suçluların cezalarını çektiğini görüp rahatlamak değildi; mesele bu kadınlara genç, güzel, hayat dolu zengin kızları olmalarının bedelini ödetmekti. Meydandakilerin çoğunun gençliğinde bıraktığı ya da zaten asla erişemediği her şey için cezayı hak etmişlerdi. Güzelliğin hesabını vermeliydiler. Neşenin, gülüşlerin ve umudun hesabını vermeliydiler. Böyle bir dünya da hepimizin ne kadar sefil, öfkeli, güçsüz olduğumuzu ispat eden duygulara yer yoktu. Hepsini kendi kendimizi bütün bunları yaşadığımıza inandırmak için yapacaktık. Sırf kendi sorunlarından kaçmak uğruna başkalarına yardım etmek için dört dönen çok insan tanırım.
Seven insan ne kendine kıyar ne karşısındakine.
İnsan hayatın büyük sırlarına iki yoldan erebilirdi sadece: acıyla ve sevgiyle.