Atalarımın yorgunluğu bana geçmişti ve geçmişin nostaljisini içimde hissediyordum ben.Kışın uyuyan canlılar gibi inime çekilmek, kendi karanlığıma dalmak ve kendi içimde olgunlaşmak istiyordum.Karanlık odada resmin belirmesi gibi insanın içinde gizli olan şeyler de hayat koşuşturması ve kavgası içinde, o aydınlıkta boğulup ölüyor.Sadece karanlıkta ve sessizlikte görünüyor insana.Bu karanlık benim içimdeydi, onu yok etmek için boş yere uğraştım.Üzüntüme gelince, neden bir süre başkalarının peşine takıldım?Şimdi anladım ki benim en değerli yanım bu karanlık ve sessizlikmiş.Bu karanlık, her canlının yaratılışında var.Yalnız inziva halinde, kendi içimize döndüğümüz zaman, dış dünyadan uzaklaştığımız zaman bize görünüyor.Ama insanlar hep bu karanlık ve inzivadan kaçmaya çalışıyor.Ölümün sesine kulaklarını tıkıyorlar, kendi kişiliklerini hayatın hayhuyu arasında yok ediyorlar! Mutasavvıflar ne demiş:'Hakikat ruhu bende tecelli ediyor.Bense aksine Ehrimen'in inişini bekliyorum.Şimdi olduğu gibi kendi içimde uyanık kalmak istiyorum.Düşünceleri aydınlatan parlak ve kof cümlelerden iğreniyorum.Hırsızların, kaçakçıların, para düşkünü ahmakların arzularına göre düzenlenip yönetilen bu yaşamın kirli ihtiyaçları uğruna kişiliğimi yitirmek istemiyorum.
Aylak Köpek YKY 5. Baskı, Karanlık Oda 81. Sayfa