Artık yağıyı beklemekten baska yapılacak is kalmıyordu. Zaten nal sesleri yaklasıyordu. Kür Sad'ın
sert sesi Atlan! buyruğunu verdi. Dizginsiz atlara sıçradılar. Bir Gök Türk için atın dizginli olup
olmamasının değeri yoktu. Yazık ki sadaklarında ok kalmamıstı. Yoksa daha nicelerini canlarından
ayırır, belki de sular biraz durgunlasıncaya kadar savasabilirlerdi. Yağmur çok yavaslamıstı. Simdi
karsıdan gelen kalabalık yaklasıyordu. Kür Sad kılıcını çekerek son buyruğunu verdi:
- Sonuna kadar!...
Bu son buyrukta bir veda âhengi vardı. On kisi kalmıslardı. Hepsi gönüllerinden gelen bir sesle
içlerinden Sonuna kadar diye tekrarladılar.