Ancak o zaman kalktı ayağa. Hıçkıra hıçkıra ve büyük acılarla, geriye dönüp ağır ağır yürümeye başladı. Hiçbir şey, hiçbir şey avutamazdı onu. Gecenin karanlığına boğulan Aksay'da onu avutabilecek hiçkimse yoktu. O acılar içinde, o gözyaşları arasında, Hacımurat'a verdiği sözü hatırladı. Babaları savaştan döndüğü zaman onu karşılamaya beraber gideceklerdi. Ama artık, Çabdar'ı, babalarının atı Çabdar'ı dörtnal koşturarak, istasyona babalarını karşılamaya gidemeyeceklerdi. Aksay'da, yeteri kadar buğday da ekemeyceklerdi artık. Onca toprağı işlediği için ışıl ışıl parlayan pulluklarıyla, pullukları çeken atlarıyla, gururla, neşeyle köye dönecekleri o mutlu gün hiç gelmeyecekti! Ve o da Mırazgül de, onu sevinçle karşılamak için sokağa koşamayacak, onu köye girerken göremeyecek, ona hayranlık,onunla gurur duyamayacaktı. Düşleri yıkılmış, paramparça olmuştu. Bunlar için ağlıyordu işte... (syf.205)