...ama unutamadım rafo! onu arayıp duruyorum. stefan'ın hayaleti o denizkızıydı, benimki stefan oldu. ne zaman kalabalıkların arasında kızıl saçlı bir adam ilişse gözüme, ne zaman karanlık sokakların köşelerinde onu andıran bir silüet geçse, ne zaman uzun saçlı esmer bir kadının yanında bir adam görsem, içim ürperiyor. onu bulduğumu sanıyorum. her hevesim düş kırıklığıyla bitiyor tabii... işte böyle rafo... anlat dedin anlattım. bu gece artık son demiştim kendime. artık o bara gitmeyeceğim. olmadı rafo, yine geldim. nasıl ki bir köpek, onu terk eden sahibini bırakmaz, kokusunu aldığı her yerde peşinden koşar durur, ben de öyle oldum işte rafo. stefan beni istemediği halde, bir başka kadın için beni terk edip gittiği halde ben onu bırakamıyorum, sahibini arayan bir köpek gibi hala peşinden koşturup duruyorum... nesrin onu unutacaksın demişti, ben de öyle demiştim, olmadı. peki sen ne diyorsun rafo? sen bilirsin bu işleri, ne dersin, bir gün sahiden unutabilecek miyim onu?