Ama ah havadar bir odada. her gece kar gibi çarşaflar serili bir yatağın sizleri beklediği sevgili, çıtkırıldım, etli kanlı insanlar... başınızdan geçmemişse, Londra sokaklarında sabahlamanın ne çileli bir şey olduğunu nasıl anlatabilirim sizlere? İnanın bana, başınızı sokacak bir yer bulamadan. o sokaklarda bir kez olsun sürtmek zorunda kalsanız, doğu yönünde tan yerinin ağardığını belirten o solgun ışığı görünceye dek binlerce yüzyılın geçtiğini sanır, soğuktan tir tir titreyip hıçkıra hıçkıra ağlarken vücudunuzda her bir kasın sızım sızım sızladığını duyar, böyle olup da hâlâ yaşayabildiğinize siz kendiniz bile şaşarsınız. Bir sıranın üstüne oturup da şöyle bir soluk alayım deseniz ve yorgunluktan kan çanağına dönmüş gözleriniz farkında ?olmaksızın kapanıverse, o anda yanınızda bitiveren bir polis memuru sizi dürterek uyaracak ve dediğim dedik bir sesle ?haydi yaylan bakalım' diye kestirip atacaktır. Dinlenmesine dinlenebilirsiniz bir sıraya oturup, parmakla sayılacak kadar azdır bu sıralar, birbirlerine de epeyce uzaktır; ama eğer dinlenmek, uyumak anlamına geliyorsa, işte o zaman kalkmalı ve yorgunluktan iler tutar yanı kalmamış vücudunuzu bitmek tükenmek bilmeyen sokak aralarında sürüklemelisiniz. Her nasılsa gözden kaçmış bir kuytu köşe ya da karanlık bir kapı ağzı bulup da umutsuz bir uyanıklıkla uzanacak olsanız...