Aklının ücra köşelerinde belli belirsiz bir kadın imgesi duruyordu, bir sis perdesi ardında. İnce yapılı, uzun boyluydu kadın, mermer gibi duru bir yüzü vardı; soluk renkli gözleri sakin ama kaygılıydı. Kafesli bir pencereden süzülen ışık huzmesi başının arkasına vuruyor, yüzünün yarısını gölgede bırakıyordu. Saçları bakıra çalan kestane, hazan yapraklarının rengiydi. Ama giderek koyulaşıp kömür karası oldular. Dudakları dolgun ve yuvarlaktı. Belki değildi. Emin olamıyordu. Belki nadiren gülümseyen incecik dudakları vardı. Her saniye değişiyordu zihnindeki resim. Balmumundan yapılmış gibiydi annesinin yüzü.