Ah, ah! Neler geçmemişti Tanabay'ın başından. Savaşın ilk gününden sonuna kadar ateş altında yürümüştü, ama ne kendisinin, ne de bir başkasının, şimdi olduğu gibi çığlık çığlık yanacağını aklına bile getirmemişti. Segizbayev'in konuşması, tıpkı cephede olduğu gibi uğulduyordu kulaklarında. Yüreği, bir kopmuş gibi çöküyor, bir yukarı tırmanıp ağzına geliyordu. Sonra güm! diye aşağı ve hop! diye yine yukarı çıkıyordu. Ama mermiler vücuduna tam isabet ediyor, yüreğini, bütün vücudum kevgire çeviriyordu. Ey Tanrım! Hayatımın aslı haline gelen çalışmam, ömür boyu çabalamam, emeklerim, baş dayanağım olan armanım (ülküm) ne oldu? Nereye gitti? Ölesiye-bitesiye çalışmamın sonunda, ola ola 'halk düşmanı' mı olacaktım? Bana böyle mi diyeceklerdi? Bir gün bana böyle diyeceklerine asla inanmazdım!