1975 BİR SOLGUN ADAM Selçuk Baran Haziran'daki (1972) öyküleri edebiyat çevrelerinde sevilmiş, benimsenmiş Selçuk Baran Bir Solgun Adam'la kendi külrengi, hüzünlere, iç acılara, sessiz sarsılışlara açık dünyasını, bu kez romana dönüştürüyordu... Emekli olduktan sonra tekdüze yaşamını silbaştan değerlendiren bankacı Mehmet Taşçı, altmışında, ortada somut bir sebep yokken, ailesini terk etmiş; yetmişlerincieki Dürnev Hanım'ın çatı katında yaşamaktadır. Aslında burada da ne aradığı belli değildir. Dışa vurmadığı, bizim de pek öğrenemediğimiz duyuşları, düşünceleriyle bir Çehov kişisini andırmaktadır. Büyük bölümü günce şeklinde yazılmış Bir Solgun Adam' da geçmişin bezginlikleri, yılgınlıkları, sönüp gitmiş umutları, şimdiki derin suskuya yol açmıştır. Milliyet Roman Yarışması'nda beşincilik kazanmış Bir Solgun Adam, hak ettiği ilgiyi görememişti. Birkaç yıl sonra, Ankara'da Selçuk Baran'la görüştüğümde, Galiba yanılgı bende demişti yazar; iç dünyadan dış dünyaya ya açılamadım, ya da okur bu açılıştan hoşlanmıyor. Yalınlık çizgisini baştan sona titizlikle koruyan Bir Solgun Adam yapay, düzmece gerilimlere git git alıştırılan okurlara uzak düşmüştü herhalde... . . . Sokaklara çıkmalı... Kaldırımlar insanlarla doludur. Adımları izlemeli... Hiçbir yere uğramadan yürüyen insanlar vardır. Sonunda bir yere varırlar. Öyle ya, mutlaka durmak zorundadırlar. Yorgunluktan tükenecekleri ağaç altlarına ya da girmek zorunda kalacakları izbelere değin izlemeli onları. Bu koca kent nasıl tanınır başka türlü? Adımlar insanları acılara da götürür, biliyorum. Ama yalnızlıktan boğularak ölmemek için acılara katlanmayı öğrenmeli.