1970'ler...20. yüzyılın en güzel yılları...Henüz tam uygarlaşmamışız.Değirmenlerle savaşta yenilmemişiz daha.Yedi kat yalnızlığa gömülmemişiz. İnanın bana o zamanlar aşk ömür boyu sürerdi.Bir kız camdan el salladı mı havalara uçardık. Bir gülücük, mahçup, kaçamak bir bakış, bir merhaba...yavru kuşlar gibi heyecenlanırdık. En büyük hazine kalbimizdeydi. Nasıl utangaçtık; gönül verdiğimiz kişiyi incitmekten de onun karşısında küçük düşmekten de ödümüz kopardı. Karşılıksız aşklar, ebediyen saklanan sırlara dönüşürdü. Uzaktan sevmek diye bir şey vardı. Yoksulduk. Canımıza yapışan, kemiğimizi çürüten fukaralığın üstüne kat kat, gıcır gıcır, gurur kostümleri giyerdik. Fakir ama onurluyduk. Çünkü tarihimiz bize kudretten, zenginlikten bahsediyordu. Edebiyat bütün hücrelerimize azim aşılıyordu. Şarkılarda daima taptaze bir umut çınlıyordu. Felekle kapışıyor, çaresizliğe meydan okuyor, yer sofralarında yürekten şükrediyorduk.