- (Artık, annemle babam için hayat kolay! Babam altmış yaşına geldi, yine kendine uğraşacak bir şeyler buluyor. İnsanları tedavi edip, köylülere iyilik yapıyor, kafayı çekiyor... Yani senin anlayacağın, yaşıyor! Anneminde durumu iyi: Bütün bir gün çiftlikte çalışır; ahlarla, vahlarla uğraşırken, başını kaşımaya zaman bulamaz. Ben ise...) - (Sen ise?) - (Ben ise düşünüyorum. İşte burada, saman yığının yanında yatıyorum... Vücudumun kapladığı daracık yer, geriye kalan boşluğun, benim bulunmadığım, benimle ilgisi olmayan boşluğun yanında o kadar küçük kalıyor ki! Yaşayabileceğim süre de, benden önce var olan benden sonrada devam edecek olan, sonsuzlukla ölçülünce o kadar önemsiz ki! Buna rağmen, bu bedenin içinde, kan dolaşıyor, beyin çalışıyor, istekler doğuyor. Ne saçmalık, ne boş şeyler!) - (Bütün insanlar içinde bu böyledir.) - (Haklısın! Ben onların, yani, annemle babamın kendi hiçliklerinden rahatsızlık duymadıklarını söylüyordum. Bunlarla ilgilenmiyorlar, böyle bir şey akıllarının ucundan dahi geçmiyor... Oysa ben... Ben sadece can sıkıntısı ve öfke hissediyorum.)