Bazen sadece riski göze almalısın, bilhassa seni mutlu ettiği zamanlar (s. 41)

İşte o zaman anladım: Kalbim, eve dönmüştü (s. 298)

Bir kadının yüreği sırlarla dolu bir denizdir...

Ama onun farkedemediği şey, bir eşin, bir insanın kilitli kapılar ardında tutulamayacağıydı. Dünyanın en nadir bulunan çiçeklerinin olduğu yerde bile.

Hayatımın o kısmından uzun zamandır bahsetmeye bahsetmeye neredeyse unutacaktım. Geçmişimizin dönüp dolaşıp bizi tekrar bulması ne kadar tuhaf.

İnsan çoğu şeyle mücadele edebilir, ama seveceği kişiye asla kendi karar veremez. Kalbin seçtiği kişiyi, istese de değiştiremez.

İnsanların da gökyüzündeki yıldızlara benzediğine kanaat getirdim. Bazıları milyonlarca yıl, belli belirsiz parlar. Onlar hep orada olmasına rağmen bunu fark etmezsin bile. Tuvaldeki bir nokta misali birleşirler. Ama diğerleri öyle bir parlar ki gökyüzünü aydınlatırlar. Onları fark etmeden, hayranlık duymadan edemezsin. Bunların ömrü uzun sürmez, süremez. Enerjilerini çabuk tüketirler. (sf.272)

Tutku kaybolup gitse de aşk devam ediyordu.

Hatalar kişiliği oluşturur.

"Eski yapılara, zararlı otlarmış gibi davranıyorlar," dedi Eva. "Onları yıkıp yerlerine çok katlı, lüks binalarını dikmek için sabırsızlanıyorlar. Gülleleriyle tarihi ve insanların hatıralarını yıktıklarını bilmiyorlar."