İnsanlar, silahlarla oynayan çocuklar ve şiddet dolu filmler izleyen gençler için kaygılanıyorlar; bir tür şiddet kültürünün onları ele geçireceğinden korkuyoruz. Kimse kırık kalpler, reddedilme, acı, hüzün ve kayıp üzerine binlerce -kelimenin tam anlamıyla binlerce- şarkı dinleyen çocuklar için kaygılanmıyor. Romantizm söz konusu olduğunda, tanıdığım en mutsuz insanlar, pop müzikten en çok hoşlananlardır ve bu mutsuzluğa pop müziğin yol açıp açmadığını bilmiyorum ama, bildiğim bir şey var ki insanlar mutsuzluk üzerine yazılmış şarkıları mutsuzluğu yaşamaya başladıklarından çok daha uzun zamandır dinliyorlar.
Hangisi önce başladı müzik mi, ıstırap mı? Istırap çektiğim için mi müzik dinliyordum? Yoksa müzik dinlediğim için mi ıstırap çekiyordum?
Italo Calvino
Metin Hara
Alphonse Daudet
Ece Temelkuran
Yakup Kadri Karaosmanoğlu
Vehbi Vakkasoğlu
İclal Aydın
Louis Ferdinand Celine
Truman Capote
Rainer Maria Rilke