Şu ana kadar son zamanlarda nefes alamadığının farkında bile değildi.Nefesini tuttuğunu bilmiyordu.Gerginliği ve mutsuzluğu ,bu basit armağanı bile ondan çalmıştı.

Keder yalnız yürünen bir yoldu.

Baharın gelmesini mümkün kılan şey kışın kasvetiydi.

Bazen ikinci şansa sahip olamıyorsun.

Gözyaşları gözlerini acıtsa da onlara engel olmaya çalışmadı.Geçen haftalarda öğrendiği bir şeydi bu da.Keder kendi yolunu buluyordu.

Zaman yaralarını iyileştirmemişti. Bu klişe sözde saçmalıktan başka bir şey değildi. Şanslı insanların, onlar kadar şanslı olamayanlara söylediği bir tür sözdü işte. Yine bu aynı şanslı insanlar, acılar hakkında konuşmanın işe yaradığına inanıyor, "hayatına devam etmen gerekir" sözünü tekrar edip duruyorlardı.

Paylaşabilecek kimse olmayınca başarının insanı ne kadar yalnız hissettirebileceğini daha önce anlamamıştı.

Kendimi buna hazırladığımı sanmıştım.Ne kadar aptalmışım.Sevdiğin birini kaybetmeye hazırlanmak diye bir şey yokmuş.

Keder önlerindeki okyanus gibi bir şeydi.Dalgalar vurmaya devam ediyordu ve bazen sizi de içine alacak kadar yükseliyordu.Genellikle en korktuğunuz anlarda onunla mücedele etmeniz gerekirdi.

Bazen mutsuzluk bir şeyi etkisi altına alır ve başka hiçbir şey kalmayıncaya kadar gömer.