Sessizlik mutlaktı, boğucuydu, öldürücüydü. Böyle kesin bir sessizliğin olabileceğini insan hayal bile edemezdi. Kendi soluk alış verişi ona fırtına gibi geliyor, ampulün hafif cızırtısı bile kulağının dibindeki bir arı kuşunu andırıyordu. Bacakları daha fazla dayanamadı ve oturmak zorunda kaldı.

Özgürlük her şeydi.

Doğa sırlarını sinsiliğinden değil, özündeki yüceliğinden dolayı saklar.

Öğrenci hazır olduğunda hoca ortaya çıkar.

Çin atasözünü unutma: Hocalar kapıyı açar ama içeri kendin girmelisin.

Bir Zen sözü der ki; Sıradan bir adam bilgiye sahip olduğunda o bir arif olur; bir arif idrak ettiğindeyse sıradan bir adam olur.

İrfan temiz bir havuz gibidir, ona her yandan girilebilir.

Aspect deneyi evrenin bir niteliğini ispat etti. Deneysel olarak evrenin görünmez bağlara sahip olduğunu ve nesnelerin hiç ummadığımız şekillerde birbirine bağlı olduğunu ve maddenin özünde hiç kimsenin tasavvur edemeyeceği bir organizasyon olduğunu ispatladı. Eğer mikro parçacıklar birbirleri ile aralarında mesafe varken anında temas kurabiliyorlarsa bunun nedeni birbirlerine sinyal gönderebilmeleri değildir. Bunun nedeni aslında tek bir birim olmalarıdır. Ayrılık bir illüzyondur!

Kimisi ona Tanrı kimileri ise Yehova, Allah, Brahman, Dharmakaya ya da Tao der. Fizikçi elini göğsünün üzerine koydu. Bilim adamları olarak bizler evren deriz. Farklı isimler, farklı özellikler, ama hep aynı öz.

Sessizliğin sonunda cevap,
Günlerimizin sonunda ölüm vardır.
Hayatımızın sonunda ise yeni bir başlangıç.
Yeni bir başlangıç.