Çocukluğudur insanın adı

Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk Hiçbir yere gitmiyor.

Hüzünler acılaşıyor Hilmi Bey Geceler katı ve parlak ? Ansızın yere düşen Laciverdi bir kestane sesi? Acılar da acılaşıyor gittikçe Sanki Bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar gibi

Yaşlı bir çocuğum ben, çocukların en yaşlısı Ağzımda sakız tatlısının hiç eksilmeyen tadı Sevilince kendimi tadıyorum bir de Kendime dönüşüyorum ?Ah içimin derin rengi Yoğun kokusu?

Cemal! herhangi bir mevsim anımsar mısın Yaz aylarının dışına kaymış Biraz İçinde sevgilerin soluk aldığı Anımsar mısın

İnsan iki kişi olmalı, değil mi En azından iki kişi Sen yalnızsın Yalnızlığın her zamanki ikindisi.

Gezintiye çıkmış mutluluk o

Yok oluyor düş Yok oluyor sanrı. İkaros?um ben Kimse artık beni görmüyor.

Ve yanyana gelince beton yapılarla Hep aynı soğuk ve yapışkan hüzün Yedeğine alıyor ikisini de Oysa pencerelerden sarkan ışıklar bile Herbiri başka başka Acılar başka başka Her günkü sözler, her günkü konuşmalar Aynı plaklarda aynı şarkılar Tutmuyor hiç birbirini Ve Mutluluk Bir kibrit çöpü ne kadarcık yanarsa.

Ve yanyana gelince beton yapılarla Hep aynı soğuk ve yapışkan hüzün Yedeğine alıyor ikisini de Oysa pencerelerden sarkan ışıklar bile Herbiri başka başka Acılar başka başka Her günkü sözler, her günkü konuşmalar Aynı plaklarda aynı şarkılar Tutmuyor hiç birbirini Ve Mutluluk Bir kibrit çöpü ne kadarcık yanarsa.