Dünyanın en güzel kadını bu oydu
Saçlarını tarasa baştan başa Rumeli..

Ey sevgili yalnızlık
Senin günübirlik sokaklarında
Dopdolu bir öğle
Bir kuş serpintisini , ölümün
Can evine sürgün götürüyor..

Bir şehir söyle bana bir şey anlatmasın
Kuzeye çıkmanın coşkusundan başka..

Senin bir elinde bir mendil
Öbüründe kuş sesleri..

Yakasında kocaman bir düğme
Sevinci bitiştiren acıya..

Bir güvercin en öldüğüm zaman
Nice hüzünlerden yaprak yaprak
Bir güvercin ben öldüğüm zaman..

Bir de yine sevgili çocuk
Biliyorsun kişi tutkularıyla
Yalnızlığını adlandırıyor o kadar..

Zaten böyle durumlarda ve aşkta
Taşınacak silah değildir gurur..

Çocuktur. Babasınınkine benzer annesinin yüzü
Çünkü mutlu İstanbul kadını alır erkeğinin yüzünü
Çünkü daha dün dört tarafından çekiştirilmiş utancınla
Şiirime güvenli bir barınak aramıştın..

İnce parmaklarıyla
Aralamaya çalışırken kederini
Sen yitip giden aşkta...