Jean Paul'ün şöyle çarpıcı bir tespiti vardır. Der ki büyük insan ne kadar küçük olduğunun farkında olan insandır.

''Şeytanın elçileri etten ve kemikten olabilir , haksız mıyım ?''

Önemli olan bildiğimiz şey değil , kanıtlayabildiğimiz şeydir.

Aşırı zihinsel konsantrasyonun , geçip giden olayları silmek gibi ilginç bir huyu var.

Bütün hayaletler arasında en kötüsü eski aşklardır.

Yüz ifadeleri, insana duygularını yansıtabilmesi için bağışlanmış şeylerdir ve seninkiler sadık birer hizmetçi.

...ve kuşkum yok ki müfettiş, kanunların yenilgiye uğradığı her durumda, adalet kılıcı intikamını almak için bekliyor olacak.

Bir mantıkçı için, her şey tam olarak ne ise öyle görünmelidir. Kendini küçük görmek de, yeteneklerini abartmak da gerçeklerden kaçmaktır.

Akıl yürütmenin önemi, kendini en çok din temasında gösterir. Mantıkçı tarafından tam bir bilim haline bile getirilebilir. İlahi gücün iyiliğinin bence en büyük kanıtı çiçeklerde yatıyor. Tüm diğer şeyler, örneğin gücümüz, arzularımız, yemeğimiz, varlığımızı sürdürebilmemizi sağlamak için gerçekten gereklidir. Bu gül ise bir ödül. Kokusu ve rengi hayatın süsüdür, hayatın gerekliliklerinden biri değil. Ödüller sadece iyi güçler tarafından verilir, onun içindir ki çiçekler, içlerinde umut barındırır bence.

Tek başlarına duran şu kocaman binalara bak, kurşun renkli bir denizde, tuğladan adalar gibi görünüyorlar.